“We waren ontelbaar en wilden hetzelfde
We zagen het voor ons in een groot visioen
Schouder aan schouder voor een betere wereld
Als we allemaal wilden was het makkelijk te doen

We hebben geloofd dat het lente ging worden
Maar wat doen daar dan die wolken zo laag?
We hebben geloofd dat het lente ging worden
Maar je merkt er nog niet veel van vandaag”

Dit is een gedeelte uit de songtekst Geloofde Lente van De Dijk.
Ik stuitte op deze prachtige tekst, die in veel opzichten van toepassing is op deze periode. Vlak voordat er een flink sneeuwdek lag, waren de sneeuwklokjes al zichtbaar, net als de eerste sprieten van de krokussen. De vogels zijn alweer meer actief en fluiten er steeds lustiger op los. En de dagen beginnen merkbaar langer te worden.
Ik hou enorm van de lente, een periode van verlangen en belofte ineen. Het verlangen naar buiten, naar bloemen, naar bloei, warmte en zonlicht en tegelijkertijd ook de belofte dat het, als het ware, op het punt staat te gebeuren.

Waar ik ook enorm naar verlang is zingen! Het ligt immers helaas alweer een flinke tijd stil. Zingen en plezier maken met mensen die er ook net zoveel zin in hebben. Mijn geloof is groot dat het ook op dat gebied lente zal worden, ik hou me er iedere dag aan vast.
En ik merk aan de contacten, de mails of WhatsApp berichten die ik mag ontvangen, dat meer mensen dat enorme verlangen hebben om weer samen te komen en leuke dingen te doen.

Ik geloof dat het lente zal worden, maar zie ook nog steeds lage bewolking….
Ik geloof dat het lente zal worden en hoop dat we verlost worden van maatregelen, lockdowns en avondklokken.

Ik geloof èn hoop dat het lente zal worden.
En dat we het gaan merken.
En het liefst nog vandaag!