“Mam, zullen we morgen de hele ochtend ‘Lambert-liedjes’ zingen?”

Ik kreeg deze boodschap doorgestuurd van iemand die regelmatig komt zingen. Haar jongste dochter (5 jaar) stelde deze prachtige vraag. Het berichtje raakte mij, ik las het met een grote glimlach en het ontroerde mij tegelijkertijd.

In de vraag van het kleine meisje schuilt mijns inziens een enorm verlangen. Een verlangen om te zingen (natuurlijk), een verlangen om dat samen te doen en ik vermoed, een verlangen in contact, warmte, gezelligheid en plezier maken.

Dit enorme verlangen is in mijn ogen een vraag die we zo langzamerhand allemaal hebben. Vlak voordat we in de lockdown gingen mocht ik nog een training verzorgen waar een van de deelnemers na afloop haar dankbaarheid uitsprak en zo mooi verwoordde dat ze “sociaal uitgehongerd was” en dat het fijn was om weer eens aan een activiteit mee te doen.
Het verlangen is groot…

We verlangen ernaar dat het weer anders wordt, we hebben behoefte aan nieuwe lichtpuntjes.
En dat wens ik je graag toe: nieuwe lichtpuntjes in dit nieuwe jaar!

En onderwijl moeten we volhouden in deze onzekere tijd. Waar we kunnen, organiseren we activiteiten. Natuurlijk lopen we het risico dat het niet door kan gaan vanwege maatregelen, maar dat zien we dan wel.

We houden dus vol en genieten van de dingen die wel kunnen en er wèl zijn.
Hoewel liedjes in het Engels voor een 5-jarige best lastig zijn, kan het jonge meisje inmiddels het refrein van ‘I am light’ zingen samen met haar moeder.

Het eerste lichtpuntje is wat mij betreft aangestoken….
En ik hoop dat we dit jaar nog vele momenten met elkaar mogen zingen!
(Lambert liedjes of andere muziek 🙂 )