Ik loop langs de tuin van mijn achterburen en daar staat de poort open.
Een meisje van een jaar of 8, overduidelijk een kleinkind van de buren, staat vol trots haar stoepkrijt tekening te bewonderen. ‘Wat een mooie tekening’, zeg ik, ‘ik kan me voorstellen dat je heel trots bent’. Ze kijkt me glimmend aan en begint uit te leggen. ‘Mijn Opa heeft met tape de buitenranden afgeplakt en ik heb vakken gemaakt met tape en die mooi ingekleurd’. Mijn buurvrouw, de Oma van het meisje komt erbij. ‘Laat je je mooie kunstwerk zien aan buurman Lambert, Lara?, Weet je dat hij ook een dochter heeft die Lara heet?’ ‘O wat leuk’, zegt ze. Ik zie haar denken. ‘Weet u wat Lara betekent?’.

Ik moet lachen. ‘Jazeker, Lara betekent de gelauwerde”. Ze kijkt me bedachtzaam aan. ‘Wat betekent gelauwerd?’. ‘Dat betekent zoiets als dat je bekroond bent, dat je de dingen heel goed gedaan hebt en dat iedereen blij met je is en juicht, applaudisseert en jubelt’. Terwijl ik dat antwoord geef begint het meisje steeds meer te stralen. Ze kijkt me aan, haar mond wagenwijd open met een enorme glimlach en lichtjes in haar ogen. Dan zegt ze een beetje verlegen gedag en gaat vrolijk huppelend achter haar oma aan naar binnen.

Ik bespeur eenzelfde enorme glimlach bij mezelf. En die vrolijkheid kan ik nog steeds voelen. Bijzonder is dat toch dat we elkaar schatkisten vol met plezier en geluk kunnen geven, op zo’n eenvoudige manier. Juist in een tijd waarin het ingewikkeld is hebben we dat hard nodig.

Helaas is als gevolg van nog weer verlenging van allerlei maatregelen het samenkomen en samen zingen nog steeds niet mogelijk. Pijnlijk, soms frustrerend en ontzettend jammer. Maar we hebben het ermee te doen. Ik houd me dus maar vast aan de kleine gebeurtenissen en waar ik kan, probeer ik schatkistjes te zien, te openen en te geven.