Omdat mijn moeder dementeert zijn er geen echte gesprekken meer, er zijn flarden van tekst, vage herinneringen en verwarde gedachten, waarbij er veel door elkaar wordt gehaald. In de centrale hal van het tehuis waar zij woont staat een vleugel. Als ik bij haar op bezoek ga, gaan we samen achter de vleugel zitten. Mijn moeder zong (zolang als ik me kan herinneren) het liedje ‘Lentekind’.

Zodra ik dit liedje zing en speel hebben we ineens ander contact. Ik zie dan lichtjes in haar ogen, alsof het lentekind weer even tot leven wordt gebracht. En wonderwel weet mijn moeder dan ook ineens behoorlijk wat van het liedje mee te kunnen zingen. Geweldig wat zo’n magisch moment teweeg brengt en hoe muziek en zingen ons weer even bij elkaar brengt.

Het mooie is ook dat er doorgaans dan ook andere bewoners en verzorgers in de buurt van de vleugel mee beginnen te zingen. De kinderliedjes van vroeger zorgen dan voor nog meer uitbundigheid, er wordt vrolijk meegezongen en meegeklapt met ‘Altijd is Kortjakje ziek..’. Op de gezichten zie ik ineens een lach. Ik voel me dankbaar om in alle eenvoud wat muziek en vrolijkheid te brengen.

Mooi om iets teweeg te brengen, dat motiveert me enorm in mijn activiteiten.
Ik nodig je van harte uit om ook te komen zingen.